Chrzest

1213 Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania: „Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę i w słowie”.

1250 Dzieci, rodząc się z upadłą i skażoną grzechem pierworodnym naturą, również potrzebują nowego narodzenia w chrzcie, aby zostały wyzwolone z mocy ciemności i przeniesione do Królestwa wolności dzieci Bożych, do którego są powołani wszyscy ludzie. Czysta darmowość łaski zbawienia jest szczególnie widoczna przy chrzcie dzieci. Gdyby Kościół i rodzice nie dopuszczali dziecka do chrztu zaraz po urodzeniu, pozbawialiby je bezcennej łaski stania się dzieckiem Bożym.

• akt urodzenia dziecka;
• dowód osobisty matki lub ojca
• świadectwo ślubu kościelnego rodziców dziecka.
• w przypadku, gdy rodzice dziecka nie mają ślubu kościelnego czy cywilnego, lub dziecko zgłasza samotnie wychowująca matka należy złożyć pisemną deklarację o dopilnowaniu wychowania w duchu katolickim, aż do ukończenia szkoły ponadpodstawowej.

• ukończył 16 lat oraz jest ochrzczony i bierzmowany
• jest praktykującym katolikiem
• przyjmuje komunię świętą
• w sumieniu jest zobowiązany dbać o katolickie wychowanie dziecka

Funkcji rodziców chrzestnych nie mogą pełnić osoby niepraktykujące lub pozostające w niesakramentalnych związkach małżeńskich, a także uczniowie, którzy nie uczestniczą w katechezie szkolnej.

Wszelkie wątpliwości prosimy wyjaśniać osobiście z duszpasterzem. Powyższe zasady mają charakter ogólny.

Wymogi odnośnie do chrztu są stawiane wg KPK kan.849-878

Kan.  849. 

Chrzest, brama sakramentów, konieczny do zbawienia przez rzeczywiste lub przynajmniej zamierzone przyjęcie, przez który ludzie są uwalniani od grzechów, odradzają się jako dzieci Boże i ukształtowani na wzór Chrystusa niezniszczalnym charakterem włączani są do Kościoła, jest ważnie udzielany jedynie przez obmycie prawdziwą wodą z zastosowaniem należytej formy słownej.

Kan.  850. 

Chrztu udziela się z zachowaniem obrzędu określonego w zatwierdzonych księgach liturgicznych, poza przypadkiem naglącej konieczności, kiedy należy zastosować tylko to, co jest wymagane do ważności sakramentu.

Kan.  851. 

Sprawowanie chrztu należy odpowiednio przygotować, dlatego:

1° dorosły zamierzający przyjąć chrzest powinien być przyjęty do katechumenatu i w miarę możności poprowadzony, przez różne stopnie, do wtajemniczenia sakramentalnego, zgodnie z obrzędem wtajemniczenia przystosowanym przez konferencję biskupów oraz ze szczegółowymi przepisami przez nią wydanymi;

2° rodzice dziecka, które ma być ochrzczone, jak również ci, którzy mają się podjąć zadania rodziców chrzestnych, powinni być należycie pouczeni o znaczeniu tego sakramentu i o związanych z nim obowiązkach; proboszcz powinien osobiście lub przez inne osoby zatroszczyć się o to, aby rodziców właściwie przygotować nie tylko duszpasterskimi pouczeniami, ale też wspólną modlitwą, zbierając razem po kilka rodzin oraz odwiedzając je, gdy to możliwe.

Kan.  852. §  1. Przepisy zawarte w kanonach o chrzcie dorosłych stosuje się

do wszystkich, którzy po wyjściu z dzieciństwa potrafią już używać rozumu.

§  2. Z dzieckiem zrównany jest, gdy chodzi o chrzest, także ten, kto jest niezdolny do kierowania swoim postępowaniem.

Kan.  853. 

Woda używana przy udzielaniu chrztu, poza wypadkiem konieczności, powinna być pobłogosławiona, zgodnie z przepisami ksiąg liturgicznych.

Kan.  854. 

Chrztu udziela się bądź przez zanurzenie, bądź przez polanie, z zachowaniem przepisów wydanych przez konferencję biskupów.

Kan.  855. 

Rodzice, rodzice chrzestni i proboszcz mają zadbać, by nie nadawano imienia obcego duchowi chrześcijańskiemu.

Kan.  856. 

Chociaż chrzest można sprawować każdego dnia, jednak zaleca się, aby z zasady był sprawowany w niedzielę albo, jeżeli to możliwe, w Wigilię Paschalną.

Kan.  857. §  1. Właściwym miejscem chrztu, poza wypadkiem konieczności, jest kościół albo kaplica.

§  2. Uznaje się za regułę, że dorosły ma przyjmować chrzest we własnym kościele parafialnym, dziecko zaś w kościele parafialnym swoich rodziców, chyba że za czym innym przemawia słuszna przyczyna.

Kan.  858. §  1. Każdy kościół parafialny powinien mieć chrzcielnicę, z zastrzeżeniem uprawnienia kumulatywnego, nabytego już przez inne kościoły.

§  2. Ordynariusz miejsca, wysłuchawszy zdania miejscowego proboszcza, może dla wygody wiernych zezwolić albo nakazać, by chrzcielnica była także w innym kościele albo kaplicy na terenie parafii.

Kan.  859. 

Jeżeli kandydat do chrztu, ze względu na odległość albo inne okoliczności, nie może bez poważnej niedogodności przybyć lub zostać przyniesiony do kościoła parafialnego albo innego kościoła lub kaplicy, o których mowa w kan. 858 § 2, chrztu można i należy udzielić w innym bliżej położonym kościele lub kaplicy albo nawet w innym odpowiednim miejscu.

Kan.  860. §  1. Poza wypadkiem konieczności, chrztu nie wolno udzielać w domach prywatnych, chyba że ordynariusz miejsca zezwoli na to ze względu na poważną przyczynę.

§  2. Jeżeli biskup diecezjalny nie zarządzi inaczej, chrztu nie wolno sprawować w szpitalach, chyba że w przypadku konieczności lub gdy zmusza do tego inna racja duszpasterska.

Kan.  861. §  1. Zwyczajnym szafarzem chrztu jest biskup, prezbiter i diakon, z zachowaniem w mocy przepisu kan. 530, 1°.§  2. Jeżeli szafarz zwyczajny byłby nieobecny albo miałby przeszkodę, chrztu godziwie udziela katechista albo inna osoba wyznaczona do tego zadania przez ordynariusza miejsca, a w wypadku konieczności każdy człowiek kierujący się właściwą intencją; duszpasterze, zwłaszcza zaś proboszcz, powinni troszczyć się o to, aby wierni byli pouczani o tym, jak prawidłowo udzielać chrztu.

Kan.  862. 

Poza wypadkiem konieczności nie wolno nikomu bez odpowiedniego zezwolenia udzielać chrztu na cudzym terytorium, nawet swoim podwładnym.

Kan.  863. 

O chrzcie dorosłych, a przynajmniej tych, którzy ukończyli czternasty rok życia, powinien być powiadomiony biskup diecezjalny, aby – jeżeli uzna to za słuszne – sam udzielił chrztu.

Kan.  864. 

Każdy człowiek i jedynie człowiek jeszcze nie ochrzczony jest zdolny do przyjęcia chrztu.

Kan.  865. §  1. Aby dorosły mógł być ochrzczony, konieczne jest, by wyraził wolę przyjęcia chrztu, został wystarczająco pouczony o prawdach wiary i obowiązkach chrześcijańskich oraz przeszedł próbę życia chrześcijańskiego w katechumenacie; ma być również pouczony o konieczności żalu za grzechy.§  2. Dorosły znajdujący się w niebezpieczeństwie śmierci może być ochrzczony, jeżeli znając przynajmniej trochę główne prawdy wiary, wyrazi w jakikolwiek sposób swoją intencję przyjęcia chrztu i przyrzeknie, że będzie zachowywał nakazy religii chrześcijańskiej.

Kan.  866. 

Jeżeli tylko nie stoi na przeszkodzie poważna racja, dorosły przyjmujący chrzest powinien być zaraz po chrzcie bierzmowany i uczestniczyć w Eucharystii, przyjmując także Komunię świętą.

Kan.  867. §  1. Rodzice mają obowiązek zatroszczyć się o to, by ich dzieci zostały ochrzczone w pierwszych tygodniach życia. Możliwie jak najszybciej po narodzinach, a nawet jeszcze zanim one nastąpią, powinni się udać do proboszcza, by prosić o sakrament dla dziecka i odpowiednio się do tego przygotować.§  2. Jeżeli dziecko znajduje się w niebezpieczeństwie śmierci, powinno być ochrzczone natychmiast.

Kan.  868. §  1. Do godziwego ochrzczenia dziecka wymaga się:

1° aby wyrazili zgodę na chrzest rodzice lub przynajmniej jedno z nich, albo ten, kto ich zgodnie z prawem zastępuje;

2° aby istniała uzasadniona nadzieja, że dziecko będzie wychowane po katolicku, z zachowaniem w mocy § 3; jeżeli jej zupełnie nie ma, chrzest należy odłożyć zgodnie z postanowieniami prawa partykularnego, wyjaśniając powód rodzicom.§  2. Dziecko rodziców katolickich, a nawet i niekatolickich, w niebezpieczeństwie śmierci jest chrzczone godziwie nawet wbrew woli rodziców.§  3. Dziecko chrześcijan niekatolików jest chrzczone godziwie, jeżeli o to proszą rodzice lub przynajmniej jedno z nich, albo ten, kto ich zgodnie z prawem zastępuje, i jeżeli wskutek niemożliwości fizycznej lub moralnej nie mogą się udać do własnego szafarza.

Kan.  869. §  1. W razie wątpliwości, czy ktoś został ochrzczony albo czy chrzest był ważnie udzielony, utrzymującej się mimo przeprowadzenia rzetelnych badań w tej sprawie, chrztu należy udzielić warunkowo.§  2. Ochrzczonych w niekatolickiej wspólnocie kościelnej nie należy chrzcić warunkowo, chyba że po zbadaniu materii i formy słownej zastosowanych przy udzielaniu chrztu, jak również po rozważeniu intencji ochrzczonego jako dorosłego, oraz szafarza chrztu, istnieje poważny powód, by powątpiewać o ważności chrztu.§  3. Jeżeli jednak w przypadkach, o których mowa w § 1 i 2, utrzymuje się wątpliwość w sprawie udzielenia lub ważności chrztu, nie należy go udzielać zanim nie wyjaśni się temu, kto ma być ochrzczony – gdy chodzi o dorosłego – nauki o sakramencie chrztu oraz nie przedstawi się mu, albo – jeżeli chodzi o dziecko – jego rodzicom, powodów wątpliwości odnośnie do ważności chrztu, który był sprawowany.

Kan.  870. 

Dziecko podrzucone albo znalezione należy ochrzcić, jeżeli po dokładnym dochodzeniu nie można stwierdzić, czy zostało ochrzczone.

Kan.  871. 

Płody poronione, jeżeli żyją, powinny zostać ochrzczone, gdy jest to możliwe.

Kan.  872. 

Przyjmującemu chrzest powinien być dany, jeżeli to możliwe, rodzic chrzestny, którego zadaniem jest towarzyszenie dorosłemu przyjmującemu chrzest w chrześcijańskim wtajemniczeniu bądź wraz z rodzicami przedstawienie dziecka do chrztu oraz pomaganie, aby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie zgodne z chrztem i sumiennie wypełniał związane z nim obowiązki.

Kan.  873. 

Dopuszcza się bądź tylko jednego ojca chrzestnego lub jedną matkę chrzestną, bądź też i ojca, i matkę chrzestnych.

Kan.  874. §  1. Do przyjęcia zadania rodzica chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

1° został wskazany przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, gdy zaś ich nie ma, przez proboszcza lub szafarza, a przy tym jest zdatny i ma intencję pełnienia tej funkcji;

2° ukończył szesnaście lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek lub proboszcz albo szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna przemawia za dopuszczeniem wyjątku;

3° jest katolikiem, przyjął już bierzmowanie i sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma podjąć;

4° nie jest związany żadną karą kanoniczną, wymierzoną lub deklarowaną zgodnie z prawem;

5° nie jest ani ojcem, ani matką przyjmującego chrzest.§  2. Ochrzczony należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej może być dopuszczony tylko razem z rodzicem chrzestnym katolikiem, i to jedynie jako świadek chrztu.

Kan.  875. 

Jeżeli nie ma rodzica chrzestnego, udzielający chrztu powinien zatroszczyć się o to, by był obecny przynajmniej świadek, dzięki któremu można by udowodnić udzielenie chrztu

Kan.  876. 

Do udowodnienia udzielonego chrztu, jeżeli to nie przynosi nikomu szkody, wystarczy oświadczenie jednego świadka będącego ponad wszelkim podejrzeniem albo przysięga samego ochrzczonego, jeżeli ten przyjmował chrzest będąc dorosłym.

Kan.  877. §  1. Proboszcz miejsca, w którym chrzest jest sprawowany, powinien w księdze ochrzczonych dokładnie i bezzwłocznie zapisać imiona i nazwiska ochrzczonych, z podaniem szafarza, rodziców, rodziców chrzestnych oraz świadków, jeżeli byli obecni, jak też miejsca i daty udzielonego chrztu, wskazując również datę i miejsce urodzenia.§  2. Gdy chodzi o dziecko zrodzone z matki niezamężnej, należy wpisać imię i nazwisko matki, gdy fakt jej macierzyństwa jest publicznie stwierdzony albo ona sama z własnej woli o to prosi na piśmie lub wobec dwóch świadków; należy wpisać także imię i nazwisko ojca, gdy jego ojcostwo potwierdza jakiś dokument publiczny albo oświadczenie złożone przez niego wobec proboszcza i dwóch świadków; w pozostałych przypadkach wpisuje się ochrzczonego, bez żadnej wzmianki o imieniu i nazwisku ojca albo rodziców.§  3. Gdy chodzi o dziecko adoptowane, należy wpisać imiona i nazwiska adoptujących oraz – przynajmniej jeżeli tak czyni się w aktach stanu cywilnego danego regionu – imiona i nazwiska rodziców naturalnych, zgodnie z § 1 i 2, przy uwzględnieniu przepisów konferencji biskupów.

Kan.  878. 

Jeżeli chrzest nie był udzielony przez proboszcza ani też w jego obecności, szafarz chrztu, kimkolwiek by był, ma obowiązek powiadomić o tym chrzcie proboszcza parafii, w której chrzest został udzielony, aby proboszcz mógł go zapisać zgodnie z kan. 877 § 1.